Liturgia eucharystyczna Wielkiego Czwartku upamiętnia moment ustanowienia Najświętszego Sakramentu - przeistoczenia chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa.
Ewangelia według św. Łukasza tak opisuje owo wydarzenie:
"Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc:
"To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę!"
Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc:
"Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana"" (Łk 22,19-20).
Po uroczystej komunii świętej wiernych Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do specjalnie przygotowanego tzw. kaplicy adoracji.
Obrzęd ten, zrytualizowany w XII wieku, zapowiada przeżycia, związane bezpośrednio z misterium Męki Pańskiej.
Polska tradycja religijna nazywa omawianą ceremonię przeniesieniem do ciemnicy, symbolizującej trudny czas Chrystusowej modlitwy w Ogrójcu, a przede wszystkim zniewagi doznawane podczas przesłuchania.
Gaśnie wieczna lampka, płonąca przez cały rok przy tabernakulum.
Już wcześniej, po odśpiewaniu na początku mszy Wieczerzy Pańskiej hymnu Chwała na wysokości Bogu, milkną dzwony i dzwonki, a niekiedy również organy.
Dzwonki zastępuje się stukotem drewnianych kołatek.
Na znak osamotnienia Chrystusa, opuszczonego przez najbliższych, z ołtarza zdejmuje się obrusy.
Zwyczaj ten pochodzi z czasów, gdy do sprawowania mszy używano przenośnych stołów; nieco później, do przełomu VII i VIII wieku, obrusy pozostawały na ołtarzu tylko podczas liturgii.
Gest obnażenia ołtarzy (łacińskie denudatio altaris) przypomina również upokarzający epizod, poprzedzający moment ukrzyżowania Chrystusa - obdarcie z szat.
Ofiara Ciała i Krwi dopełniona zostanie na krzyżu.
Po mszy św. ksiądz obnaża ołtarz. Czyni tak na pamiątkę obnażenia Jezusa z szat i obmycia Jego ciała.
Z ołtarza zdjęto wszystko, nawet krzyże i lichtarze.
To piękny polski zwyczaj i jakże przywodzący na myśl te chwilę kiedy Jezus "...wstał od stołu, złożył swe szaty, wziął prześcieradło i przepasał się nim.
Potem napełnił naczynie wodą, zaczął umywać uczniom nogi i ocierać je prześcieradłem, którym był przepasany..." (J 13, 4-5).

Wielki Piątek.
Jest jedynym dniem w roku, w którym nie odprawia się Mszy św.
Wielki Piątek jest w Kościele dniem najgłębszej żałoby.
Wyraża ją cała wielkopiątkowa liturgia (Nabożeństwo Wielkiego Piątku), która jest pamiątką męki i śmierci Jezusa Chrystusa zabitego na krzyżu.
Przed śmiercią był On biczowany, poddany mękom, zmuszony do dźwigania krzyża, ukrzyżowany i wyszydzany na nim.
Liturgia Wielkiego Piątku składa się z:
1. Słuchania Liturgii Słowa Bożego (czytań z NT i ST przeplatanych psalmami, Ewangelii i dłuższej niż zwykle modlitwy powszechnej)
2. Adoracji krzyża
3. Komunii świętej
W Wielkim Tygodniu, a przede wszystkim w Wielki Piątek, w sanktuariach zwanych kalwariami i w niektórych przyklasztornych kościołach odbywają się widowiska pasyjne.
Po południu w bocznych nawach wszystkich świątyń odsłaniane są Groby Chrystusa.
Groby Chrystusa, tonące w kwiatach i często z symbolami narodowymi, wzbudzają podziw wszystkich odwiedzających kościoły.
Zwyczaj pobożnego ich odwiedzania, zwany potocznie chodzeniem na Groby związał się trwale z polską tradycją wielkanocną.
Wielki Piątek jest w całej Polsce dniem skupienia, powagi, wzmożonej pobożności i gorliwych praktyk religijnych.
Jest także dniem ścisłego postu.
Zgodnie z zaleceniami Kościoła należy zrezygnować w tym dniu nie tylko z jedzenia potraw mięsnych, ale również zachować post co do ilości spożywanych pokarmów: tylko raz w ciągu dnia można zjeść do syta.
Niektóre bardzo pobożne osoby, przez cały ten dzień, dobrowolnie wstrzymują się od jedzenia i picia lub piją tylko czystą wodę i spożywają trochę suchego chleba.

Niedziela Wielkanocna (nazywana też Wielką Niedzielą, Niedzielą Zmartwychwstania Pańskiego, I niedzielą wielkanocną) to pierwszy dzień świąt wielkanocnych.
Jest to również ostatni dzień Triduum Paschalnego, liczonego według kalendarza żydowskiego od wieczora Wielkiego Czwartku do wieczornych nieszporów w Niedzielę.
W Polsce ważną częścią obchodów Zmartwychwstania Pańskiego jest procesja rezurekcyjna.
Jest ona "uroczystym ogłoszeniem Zmartwychwstania Chrystusa i wezwaniem całego stworzenia do udziału w triumfie Zmartwychwstania.
Wigilia Paschalna powinna się kończyć procesją rezurekcyjną.
Taka jest logika Liturgii: skoro obchodzimy już zmartwychwstanie Chrystusa, Grób powinien pozostać pusty.
Procesja rezurekcyjna - jak każda procesja za Chrystusem-Hostią niesionym w monstrancji - jest znakiem naszej ziemskiej drogi, naszego pielgrzymstwa, znakiem podążania za Chrystusem "dokądkolwiek idzie" (Ap 14,4), naśladowania Chrystusa.
Ks. Biskup Cichy napisał do wiernych diecezji legnickiej:
" __W czasie Wigilii Paschalnej rozważamy, że Chrystus jest Światłem, Prawdą, Życiem i Drogą.
Poświęcenie ognia i paschału przypomina, że Chrystus jest Światłem, liturgia słowa, że jest On Prawdą, liturgia chrztu i Eucharystia, że jest On naszym Życiem.
Wyrazem tego, że Chrystus jest naszą Drogą jest udział w procesji rezurekcyjnej bezpośrednio po Wigilii Paschalnej.
Tak się dzieje w wielu diecezjach.
Pragnę, aby tak było również w Diecezji Legnickiej, dlatego polecam, aby w kościołach parafialnych procesja rezurekcyjna odbywała się w nocy po Wigilii Paschalnej".
Po powrocie do domu w gronie rodzinnym zasiada się do uroczystego śniadania wielkanocnego, które rozpoczyna się składaniem życzeń i dzieleniem się święconką z koszyczka.
Na stołach znajdują się jajka, wędliny, wielkanocne baby i mazurki.
Stoły zdobione są bukietami z bazi i pierwszych wiosennych kwiatów.